De inventarisatie - bladzij voor bladzij, deel voor deel nagaan wat er mis is met de Atlas der Neederlanden - schiet al lekker op. Jean-Marieke Poot heeft het stokje inmiddels overgegeven aan Judith Geerts, die de beschadigingen in kaart brengt in de database.
Als de Atlas der Neederlanden geheel gedigitaliseerd is, zullen de de banden gewoon opgeborgen kunnen blijven. In de toekomst zal alleen voor iemand die heel goede redenen heeft om echt het origineel te bekijken, de boeken uit hun zuurvrije huisjes mogen komen. De rest bekijkt de kaarten alleen nog digitaal. Dat is het behoud van het boek, en de restauratie zal dus ook beperkt kunnen zijn. Niet gericht op intensief gebruik, maar op het conservatief restaureren van die dingen die echt gedaan moeten worden.
Een van die dingen is het ongedaan maken van eerdere herstelwerkzaamheden. In de jaren zeventig was filmoplast - opvolger van het gewone plakband of sellotape - een panacee voor het plakken van scheuren. Deter dan sellotape, want dat verkleurt, laat los en laat lijmsporen achter. Het werd dus massaal vervangen door door het bijna kleurloze filmoplast.
Helemaal fout, blijkt nu. Moderne restauratoren schudden het wijze hoofd als ze filmoplast aantreffen in een oud boek. Want het verkleurt toch wel iets en het laat wel degelijk lijmsporen achter, wat uiteindelijk het originele materiaal aantast. Het moet er allemaal weer af. Als een scheur al gemaakt moet worden, dan zijn er betrouwbaarder middelen voorhanden. Met gom of stijfsel wordt dun Japans papier over de scheur geplakt.
