In de vouw van deze kaart is de inkt van de ene kant vastgeplakt aan de andere kant. Bij het openslaan is het losgescheurd. Dit is waarschijnlijk zo'n 200 jaar geleden gebeurd, bij het inplakken van de kaarten in de band. De boekbinder heeft waarschijnlijk te veel, of te natte lijm gebruikt.
Op de kaart is indertijd een vernis of gelatine aangebracht om het oppervlak een mooie glans te geven. Toen de kaart werd dichtgevouwen is de gelatine met de inkt aan de ene kant bij de vouw vastgeplakt aan de gelatine aan de andere kant van de vouw. En toen de kaart later weer werd opengeslagen is de inkt aan een zijde los van het papier gescheurd.
Achterkant van de kaart: de pijl geeft aan waar de kaart aan de strook is vastgeplakt. Het vocht is door het papier heen getrokken.
Hier is te zien hoe de beschadiging gedeeltelijk gerestaureerd is. Onder (aangegeven door de roze pijlen) is het losgescheurde stukje losgeweekt en weer op de goede plek gezet. Boven (bij de blauwgroene pijlen) de toestand vóór restauratie.
